Ramazan’a kavuşturana,
hamdolsun.
Dostlarımızı ferahlık vesilesi kılana,
hamdolsun.
Bahardan ümidimizi kesmeye az kalmışken;
yağmurları yağdırana,
ardından güneşi açtırana,
araya bulutları katıştırana hamdolsun.
Hiçbir şey aynı kalmıyor, kalmayacak…
komşumuzun kiraz ağacından bahçemize dökülen çiçeklerle,
gösterene hamdolsun.
Ay’ı halden hale geçirene,
her haline ayrı bir güzellik bahşedene,
hamdolsun.
Geceleri de başıboş bırakılmadığımızı ayetleri ile hatırlatana,
hamdolsun.
Canımızı acıtan herkese ve her şeye öfkemizi haykırmak isterken;
kâh kuşların muhabbetiyle,
kâh ezan sesleriyle sakinleştirene,
hamdolsun.
Hamd yalnız O’na mahsustur ama kelimelerimiz yetmez, sadece hafiflemek niyetimiz.
Hafifleyelim diye kelimeleri verene, hamdolsun.
1 Ramazan 1441, Samsun
hikâyenin kenarında 